Atlılar, Sandallar, Muratağa köylerinde yaşayan erkekler, savaşın en acı yüzüyle karşılaştılar… Tarifi imkânsız bu acı, öldükleri ana kadar her gün onlarla birlikte… EOKA-B tarafından 20 Temmuz 1974’te esir alınarak otobüslerle o zaman Rum köyü olan Alaniçi’ne götürüldüler; burada ölümlerini beklerlerken, Yunan subayının müdahalesiyle hayatta kaldılar
Gülseren’den Larnaka’ya oradan da Limasol’a götürülen köylüler, 110 gün sonra evlerine dönebildiler. Döndüklerinde köyleri, kan kokuyordu; aileleri ise toplu mezarlarda yatıyordu…
Doğu Akdeniz’de yaşanan gerginliği, “sıcak çatışma” açıklamalarını okudukça, kahroluyorlar; savaşın acı hatırları tekrar tekrar kalplerine saplanıyor…
“EN AĞIR BEDELLERİ ÖDEDİK”
Muratağa köyünde yaşayan Bayram Karabardak, O köyde annesini, babasını, eşini, 3 oğlu ile 2 kızını kaybetti.
30 yaşında esir düşen Karbardak’ın en büyük çocuğu 11 yaşında; en küçüğü ise 6 aylıktı.
Sadece törenlerde hatırlanan acılı eş, baba ve oğul Bayram Karabardak, savaşta en ağır bedelleri kendilerinin ödediklerini söyleyerek, yetkililerin ilgisizliğinden yakınıyor.
Karabardak, “Ben savaşın içindeydim. Bir daha savaş olmasın. Herkes yerinde iyi, o zamanlar yola çıktığımızda eve döneceğimizin garantisi yoktu. Bugün herkes özgür. İstedikleri yere gidebiliyorlar” diyor.