Lefkoşa Suriçi’nin simgelerinden, demirbaş gibi. Adını bilmeyen de mutlaka görmüştür, herkese tanıdık sima. Yarım asırdan beri seyyar satıcı. Önce babadan miras manav, ardından gadeyifçi. Bölgede dükkânı olmasına rağmen hep seyyar, “çünkü daha özgür”. Son 10 yıldan beri sağlıksorunları nedeniyle sabit seyyar, Bedesten’in önünde ve sadece 3-5 saksı çiçekle “oyalanma” modunda. Sakinliğiyle derviş gibi. Gelen geçen yerli/yabancı turistin rehberi, kahve molası verenlerin durağı, fotoğraf çekenlerin öznesi. “Arabam benden meşhur” diyor sakin gülüşüyle, Alman grup fotoğrafını çekerken.
Adı Halil İbrahim Öztansu, ama bilinen adı Arap İbrahim ya da Gadeyifçi İbrahim. Arap lâkabı, çok Kıbrıslı gibi renkle ilgili; Araplıkla alâkası yok. Baba da aynı lâkapla anılırmış, Arap Ahmet. Zaten manavlık da baba mesleği. Lefkoşa Bandabuliya’nın en eski manavlarından. Baba manav olduğu için taşınmışlar Lefkoşa’ya, 1950’li yıllarda.
Kentin merkezi, kalbiydi
Balıkesir’de 1951’de doğan H. İbrahim Öztansu, 3 yaşında geldi Lefkoşa’ya. Bütün hayatı Lefkoşa Suriçi’nde geçti. İlk ve orta eğitimin ardından bir süre meslek lisesinde de okudu, ardından manavlık. Baba yanında anne, anneanne de manav.
“Çarşı o zaman kentin kalbiydi, hatta ülkenin. Herkes ve her şey buradaydı. Köylerden gelenler buraya gelirdi, her taraf han doluydu. Köylerden gelen otobüsler bu hanlarda dururdu. Bandabuliya zaten İngiliz tarafından özellikle buraya kuruldu. İki taraflı kentin merkezi ve en yüksek yer olduğu için. Güney’e de açılan kapılar vardı, Rum/Türk birlikteydi çarşıda. Biz de seyyar satıcılık yaparken, Güney’e de geçer, orada da satardık.”