Lefteri, Dipkarpaz bölgesinde yaşayan Rum azınlığın bir üyesi. Çoğunluğu yaşlı 300 civarında Rum’un yaşadığı bölgede birkaç gençten biri. Savaş sonrası doğanlardan, 34 yaşında daha. Nenesi-dedesi imkân olmasına rağmen ata topraklarını terk etmemiş, Güney’e göç etmemiş. “Dedemin kökleri bölgedeki ilk Hristiyanlara kadar dayanıyor, köklerini bırakıp gitmek istemediler” diyor. Savaşta çocuk olan anne-baba da burada. Kardeşleri eğitim kaygısıyla Güney’e yerleşmiş ama o gidip gelerek tamamlamış lise eğitimini. Şimdilerde Apostolos Andreas Manastırı’nın bekçisi, daha doğrusu her şeyi. Orada yatıp kalkıyor, her şeyle o ilgileniyor. Türkçe biliyor. Bölgedeki ciddi sorunlara rağmen hayatından da memnun, “Güney’e gidip de ne yapayım” diyor. Rum azınlığın yaşadığı sorunları da, “Kuzey’de Rum, Güney’de Türk’üz”  sözleriyle özetledi.

Lefteri Kotsiekkas, 1985 doğumlu. Soyadı, dedenin Kocakas lâkabından geliyormuş. Uzun ve çok kaslı olmasından dolayı verilen bu Türkçe lâkap, soyadı olmuş. “Dedem iki metreymiş, babam biraz küçüldü, ben daha da küçüldüm” diyor nükteli bir şekilde. Zaten o kadar keyifli ve esprili ki, söylediklerinin hangisi ciddi kestirmek zor. Dipkarpaz’da saatler süren sohbetimizde o kadar çok hikâye anlattı ki, yaşını katladı. İlk Hristiyanlardan Karpaz’ın tarihine kadar yaşanmış birçok olay. 1974 sonrası ve bugün hâlâ devam eden insan hikâyeleri, trajediler. Bu genç yaşta bu kadar birikim nasıl olabilir diye sorgulayınca, “Hiçbir sosyal hayatın olmadığı bu mağduriyet bölgesinde yaşlılarla yaşıyorum. Sen de olsan öğrenirdin” dedi.

Sadece Dipkarpaz’da değil, ada çapında da bilmediği, tanımadığı yok Lefteri’nin. Bölge kadar, adanın da tutkunu. Kuzey-Güney, geziyor. “İnsanın her yerde bir evi olmalı. Parayla alınandan değil, ahbaplıktan…”

Haberin devamı için tıklayınız