23 Nisan itibariyle sınır kapılarının açılması tam 15 yıl olmuştur. Aslında iki taraf da kapıların açılmasını mümkün ve de olası görmüyordu. 
Evet, 23 Nisan 2003 tarihi bir başkaydı. Kapıların o gün açılması Kıbrıslı Türkler tarafından çok sevinç yaratmıştı.
Ayni toprağın ikiye bölünmesi ne kadar kötü bir şeydir değil mi?
Bir olan vatanın ikiye ayrılması. Yerini, evini ve toprağını görememek çok acı verir insana... Bu acıyı hem Rumlar, hem de bizler yaşadık. Kolay değildi evini unutmak. Kolay değildi, çocukluk anılarını unutmak. O sokaklarda herkesin anıları, yaşanmış güzel günleri geçti. Birlikte yaşanmış güzellikler. Dostluklar. Hepsi de güzeldi. Nasıl olmasa ada insanıydık. Sıcak ve de dost insan.
1974'ten sonra ikiye bölündük. Güneyde Kıbrıslı Rumlar, Kuzeyde Kıbrıslı Türkler.
Geçişler iki tarafa da yoktu. Silahlı askerler ve ayni havasını soluduğumuz vatanımız barikatlarla kuşatılmıştı. Ne bir Kıbrıslı Rum, ne de bir Kıbrıslı Türk o barikatlardan öteye gidemiyor. Kendi öz yurdumuz ikiye bölündü. Kıbrıs bölünmüş ve de kuşatılmış yabancı ordular tarafından! 
Genellikle sağlık konusunda askeri mercilerin izinleri vasıtasıyla güneye ancak geçiş yapılıyordu. Tabii ki zaman zaman buna da izin verilmiyordu bizdeki askeri yetkililer tarafından ve çoğu hasta bu konuda çaresiz kalmış oluyordu.
1974'ten sonra uzun bir süre ne bir Türk evini göre bildi, ne de bir Rum.  Uzun zaman da bu böyle devam etti. Ne kadar acı kendi ülkende kendi evine gidememek. Bu bir insan hakkı ihlali ve suçu sayılırdı. Ama kimin ne umurunda Kıbrıslıların insanlık adına hakları. Dış güçlerin yaratmış olduğu bu savaş bu şekilde vatanı ikiye böldü. Bunun suçlusu dış güçler. Ama bugün ne acıdır ki cumhurbaşkanı Akıncı, Kıbrıslı Rumları suçlu göstererek açıklama yapıyor. Bu açıklama bizlere zarardan başka bir şey getirmez. Akıncı ne yapmak istiyor? Bölünmeyi kalıcı hale getirmek mi?
Her neyse...
Uzun yıllar iki toplum arasında derin bir ayrılık oluştu. Bir birimize hep yabancı olarak yaşadık. Bu da birleşmek, birlikte yaşamak adına zor olacağını gösteriyordu. Bu da kapıların açılacağı güne kadardı. Kapılar açılır açılmaz en fazla bizler için büyük mutluluk yaratmıştı. O günün heyecanı, o günün güzelliği bir başkaydı.
Güneye geçişler çok yoğun yaşanıyordu. Kapılarda kuyruklar yer alıyordu. Ama kimseye bu dokunmazdı. Kimse de şikâyetçi olmuyordu. Neden olsun ki herkes kaldığı evini yerini görecek. Bundan daha güzel şey olur mu?
Bu kapıların açılışı güneyde iş koşulları da yaratılmış oldu. Birçok insanımız ekmek kazanmak adına bu imkânı da bulmuş oldu. Alış veriş olayı da öyle oldu. Kalitesi yüksek birçok ürün oradan temin etmeye başlanmıştı.
Kimlik hakkını, pasaport hakkını herkes alma fırsatını da bu şekilde bulmuş oldu.
Çözüm olmuyor ama en azından iki taraftan da sınır kapıları açılıyordu. Bu da herkesi mutlu ediyordu. 
Dileriz hep böyle devam eder.
Kapılar kapanmaz.
Vatanımızı birleştiremedik ama hiç olmazsa dolaşım özgürlüğümüz var. Onu yerine getire biliyoruz.