Para verilecek ama benim dediğim olacak!
O kadar!
Siz sanırsınız ki kara kaşınız yada kara gözünüz için mi para verilecek.
Verilecekse bunun bir bedeli de olacak.
Kim kime bedavadan para vermiş olur ki.
Ama anamız bizi hep düşünür.
Parayı verir de hiç bir zamanda bunun karşılığını bizden istemez, ya da çıkarmaz.
Anamız yanımızda.
Şükran.
Ana gibi olunmaz.
Ve daha da neler neler.
Ya öyle mi?
Her bir kuruşun karşılığında anamız hesap kitap yapar.
Bir bakarsınız günü gelince bir borç listesi çıkarmış da olurlar karşımıza.
Hiç belli değildir.
Para verilir ama borç olarak verilir.
Sözde mali protokol.
Neyin protokolü bu kardeşim.
Yardım yapacağız derler.
Hem de büyük miktarda yardım.
KKTC'yi düşünüyoruz derler.
Ayakta durması için ne gelirse yapacağız derler.
Her zaman para akıyor da bunun karşılığı hep alınmış oluyor o ana dedikleri yerden.
Para gelir de irade elden gitmiş olur.
Sen iradeni bu şekilde onlara teslim etmiş olursun.
Yani paranın karşılığında tutsaklık, esirlik!
Hep öyle olmuyor mu?
Her neyse.
Protokol içinde belediyeler azalacak yazıyor mu?
Genel sağlık sigortası oluşacak mı?
Ek mesailerde “tasarruf” olacak mı?
Öğrenci-öğretmen sayısının Avrupa kriterlerine uyumlaşması var mı?
Bunların hiç biri yok.
Para verilir dedik ama istenilenler yerine getirilir ancak.
Mesela kulliye!
Parayı veriyoruz da bunlar yerine getirilecek!
Her şehrin girişine büyük büyük camiler, büstler, bayraklar dikilir.
Peki ya bugün “3’üncü ülkelerden gelen işçiler geri gidecek, Türkiye’den gelenler kalacak” denilmesine ne demeli.
Protokol de bunlar var mı?
Yoktur.
Ama bunlar hayata geçmiş olacak.
Dedik ya para veriliyor, o zaman istedikleri yapılacak.
Her şeyde bu şekilde kontrol altına alınmış olacak.
Özellik birinci işleri eğitim zaptı olmuştur.
Açılışını yaptıkları kolej bugün ilahiyat lisesi oluyor.
Her şehrin içerisine bu şekilde ilahiyat liseleri açılmış olacak.
Para verilecek ama bu şekilde benim dediğim olacak deniliyor.